Ligustr VICARYI

Ligustrum VICARYI

Ligustr VICARYI to gęsty krzew o szybkim tempie wzrostu i eleganckich, złocistożółtych przyrostach wiosną oraz żółtozielonych latem i jesienią. W klimacie Polski dorasta do 2 m wysokości. Pędy wyprostowane, z licznymi bocznymi rozgałęzieniami. Liście eliptyczne, krótko zaostrzone, u nasady szeroko-klinowate, długości 6-8 cm i do 2 cm szerokości. W łagodniejszym klimacie, na terenie zachodniej Polski, liście są zimozielone. W srogie zimy mogą przemarzać jednoroczne przyrosty, jednak dość szybko regenerują się po wiosennym cięciu.

Ligustr VICARYI jest mieszańcem Ligustrum ovalifolium AUREUM i Ligustrum vulgare. Po raz pierwszy opisał tę odmianę Alfred Rehder w Journal Arnold Arboretum w 1947 roku. Pochodzenie odmiany nie jest do końca znane. Jedne źródła podają, że odmiana ta została znaleziona przez Vicary’ego Gibasa w Middlesex w Anglii około 1900 roku, inne z kolei, że została wyselekcjonowana przez Becketta w Aldenham Mouse (w Anglii) w 1920 roku.

Ligustrum VICARYI posiada drobne, białe i intensywnie pachnące, rurkowate kwiaty. Kwiaty zebrane są w walcowate wiechy o długości do 10 cm. W jednym kwiatostanie może znajdować się do 150 kwiatów. Kwitnienie występuje na przełomie czerwca i lipca. Kwiaty są niestety słabo widoczne a przy przekwitaniu brzydko brązowieją. Ich zapach przez niektóre osoby bywa odbierany jako nieprzyjemny. We wrześniu zawiązują się kuliste owoce, średnicy ok. 0,6 cm. Początkowo są zielone, jesienią ciemnogranatowe, zebrane w grona i dość długo utrzymują się na krzewach. Owoce są trujące dla ludzi, ale chętnie zjadane przez ptaki. Krzew jest miododajny.

Pielęgnacja i uprawa

• Dobrze rośnie w pełnym słońcu i półcieniu.
• Miejsce uprawy koniecznie osłonięte od wiatru.
• Gatunek tolerancyjny w stosunku do gleby. Może rosnąć na słabszych ziemiach jak i ciężkich, jednak najlepiej gdy rośnie na glebach przeciętnych, umiarkowanie wilgotnych i przepuszczalnych.
• Najodpowiedniejsze podłoże posiada obojętny lub lekko zasadowy odczyn.
• Nie dostatecznie odporny na niskie temperatury. Strefa mrozoodporności 6a.
• Najlepszym czasem na wysadzanie tej rośliny będzie przełom marca i kwietnia oraz czas od sierpnia do listopada.
• W żywopłocie sadzimy go w rozstawie co około 30 cm w rzędzie. Po posadzeniu wiosną rośliny przycinamy krótko na około 20 cm nad ziemią (dobrze znosi też przycinanie w sezonie).

Zastosowanie i cechy rośliny

• Polecany na żywopłoty oraz szpalery, ale tylko w rejonach o łagodniejszym klimacie.
• Świetnie nadaje się do sadzenia pojedynczo.
• Pięknie wygląda posadzony na tle elewacji lub roślin o ciemnym zabarwieniu liści.
• Polecany do nasadzeń w ogrodach przydomowych i zieleni osiedlowej.
• Można go sadzić w kompozycjach z innymi odmianami i gatunkami.
• Posiada dużą odporność na zanieczyszczenia powietrza i zasolenie gleby.
• Roślina miododajna, dostarcza pyłku i nektaru.
• W sezonie zimowym, przydatna dla ptaków.