Świerk serbski

Picea omorika

Świerk serbski jest gatunkiem endemicznym charakterystycznym dla górskich terenów zachodniej Serbii i wschodniej Bośni. Drzewo odkrył w 1875 roku w górach Tara serbski botanik Josif Pančić. Korona stożkowata, ale bardzo wąska, prawie kolumnowa o spiczastym wierzchołku. Osiąga wysokość 25-30 m. Krótkie (10-20 mm), zaostrzone igły, wyraźnie spłaszczone, zielone z wierzchu z dwoma białymi paskami od spodu. Na młodych pędach ułożone równomiernie dookoła, na starszych gałęziach układają się w boczne rzędy. Utrzymują się na drzewie nawet do 10 lat. Szyszki długości 4-7 cm, brązowe i osadzone na grubych, zgiętych szypułkach. Mają purpurowobrązowe zabarwienie.

Pielęgnacja i uprawa

• Lubi stanowiska słoneczne lub półcieniste.
• Dobrze znosi klimat miejski.
• Wymagania glebowe i wilgotnościowe niewielkie.
• Dobrze rośnie na wszystkich uprawnych, ogrodowych glebach, najlepiej na żyznych, wilgotnych, przepuszczalnych, kwaśnych lub lekko kwaśnych.
• Odmiana mrozoodporna.

Zastosowanie i cechy rośliny

• Jedna z piękniejszych odmian drzewiastych o wąskim, płaczącym pokroju.
• Polecana do wszystkich ogrodów i terenów zieleni.
• Efektownie wygląda jako roślina soliterowa, sadzona pojedynczo w eksponowanych miejscach
• Można go sadzić także w grupach w zestawieniu z innymi ciekawymi odmianami świerków.