Sosna himalajska

Pinus wallichiana Syn. lac.: Pinus griffithii

Gatunek drzewa z rodziny sosnowatych (Pinaceae). Sosna himalajska rośnie w Himalajach, od Afganistanu, przez Pakistan, Indie, Tybet, Nepal i Bhutan po Mjanmę. Występuje na wysokościach 1400-1500 m n.p.m., spotykane do 2500 m n.p.m. Tworzy lasy jednogatunkowe i lasy mieszane z innymi gatunkami. Jest to drzewo iglaste o luźnej, szerokostożkowatej koronie, z gałęziami rosnącymi poziomo. Pień prosty, kora początkowo gładka i szara, z wiekiem staje się ciemniejsza. Na obszarze naturalnego występowania dorasta do 30–50 m wysokości, w Europie do 25 m. Igły miękkie, cienkie, srebrzystoszare, długie, do 20 cm, zwisające, skupione po pięć. Szyszki dojrzałe jasnobrązowe, zakrzywione, zwisające na długich szypułkach, zebrane w grupy.

Pielęgnacja i uprawa

• Sosna himalajska ma przeciętne wymagania glebowe i wilgotnościowe.
• Najlepsze dla niej jednak są gleby wilgotne, lekko kwaśne, dobrze zdrenowane, piaszczyste lub gliniasto-piaszczyste.
• W naturalnym środowisku preferuje doliny i nasłonecznione zbocza górskie. Tak więc sadzimy w miejscach dobrze nasłonecznionych.
• Dobrze znosi zimy, ale w naszym klimacie może przemarzać, dlatego młode rośliny należy zimą osłaniać.
• Dorosłe okazy znoszą mrozy nawet do -30stC.

Zastosowanie i cechy rośliny

• Nadaje się głównie do dużych ogrodów a także do parków.
• Ze względu na swoje zabarwienie polecana jest do nasadzeń pojedynczych w wyeksponowanym miejscu lub w towarzystwie krzewów o żółtym lub jasnozielonym odcieniu.
• Można sadzić w mniejszych ogrodach przydomowych, bardzo dobrze znosi przycinanie.